Aż do czasów drugiej części 20 wieku nie była uznawana nazwa choroby, która najprawdopodobniej dotyka około 1 na 500 dzieci, choroby ingerującej we wnętrze rodziny i szerzącej niespełnienie dla funkcjonowania dużej liczby dotkniętych nią ludzi.
Rok 1943 to czas gdy Leo Kanner z Johns Hopkins Hospital po raz 1szy wydzielił i zbadał część chorych, jakich symptomy niemożna było umiścić we przedtem poznanych sposobach diagnozowania (Autyzm objawy) typu psychoza dziecięca czy objawy niedorozwoju umysłowego. Analizując zespół 11-ściorga chorych stworzył termin pierwszy autyzm dziecięcy. Równocześnie inny naukowiec z Niemiec, Hans Asperger, wyodrębnił łagodniejszą postać zaburzenia, znanego później pod nazwą zespołu Aspergera.
Zaburzenia te są dzisiaj wypisywane w statystykach razem z 3 innymi trwałymi chorobami rozwoju, nazwanymi razem spektrum zaburzeń autystycznych (ang. autism spectrum disorders – ASD). Odbieganie od normy te charakteryzują sięproblemem w obszarze komunikacji, wspólnego życia społecznego oraz dodatkowo ograniczonymi, powtarzalnymi i stereotypowymi wzorcami zachowań.
Na początek wysunięto hipotezę, że powodem problemu autyzmu jest emocjonalne odrzucenie bobasa poprzez matkę w okresie noworodkowym. Miało to powody społeczne – długo po wycofaniu się z niej lekarzy winiono matki dzieci chorych na autyzm o spowodowanie choroby, przypisując im nieczułość. Aktualnie wiadomo, że niedobór koneksji emocjonalnego między matką a chorym jest objawem, a nie przyczyną.
Osoby z autyzmem nie kontaktują się z innymi ludźmi, unikają ludzi, izolują się fizycznie, siedzą w kącie, patrzą niewidzącym wzrokiem
OdpowiedzUsuń